Hij is het dus toch geweest...

Drie dagen na mijn allermooiste tocht ben ik Galicië binnengelopen. Het prachtigste gebied (als geheel) van de spaanse camino. Net voor O Cebreiro, ook nog een aardige klim, werd dit door een bord aangekondigd. Ik heb in O Cebreiro gegeten maar ben uiteindelijk die dag nog naar het hoogste punt van de camino, Alto de Poio (bijna 1400 meter), gegaan. Ik zit buiten met een paar Italianen te praten. In mijn ooghoek zie ik een man staan wiens gestalte me redelijk bekend voorkomt. Hij staat op de hoek van het terras en de camino op z´n kaart te kijken en even later is hij weg. Als ik hem zie staan denk ik even aan Adrie Moonen uit Vlijmen. De man die in een hotel in Frankrijk net voor mijn neus de laatste kamer inpikte. Ik denk echter meteen dat dat niet kan. Hij ging immers niet verder dan Vezelay en ging dan naar huis. Dus concentreer ik me weer op het gesprek met Luciano en zijn maat. Toch blijft die gestalte in mijn hoofd zeuren. Dan spring ik op, loop naar de hoek en zie de man al veel te ver weg om hem nog te roepen. Gezien de reaktie van Thea Moonen bij een van mijn laatste stukjes blijk ik dus wel degelijk Adrie Moonen gezien te hebben...

Bericht aan Thea: ik kom 4 juli in Santiago aan en ik ben daar 5 juli ook nog. Adrie kan mij op 0034495315409 bellen.

Pulpofeestje

Door een aantal pelgrims is mij gezegd: ´Als je in Galicië bent, en meer bepaald in Melide, dan moet je eens pulpo eten. De naam klink niet aantrekkelijk. Als ik hoor wat het is dan wordt het nog minder aantrekkelijk: octopus! Toch wil ik het proberen. Ik kom echter tegen kwart voor elf in Melide aan. Niet bepaald etenstijd en verwacht dat restaurant Ezequiel, daar heeft men de beste pulpo, nog niet open zal zijn. Toch ga ik er even kijken. Het ´restaurant´ is open. Het blijkt meer een eetschuur met lange tafels en banken. Het is er behoorlijk druk. Er wordt volop pulpo verorberd. Ik stap naar binnen en wordt door een groepje Spanjaarden uitgenodigd aan te schuiven. Zij zitten al uitgebreid te eten met de nodige flessen witte wijn. Ik vraag of ik een stukje mag proeven. Het smaakt verrukkelijk. Ik ga ook, het kleinste portie, bestellen. De octopus wordt gekookt in een cilindervormige, vijftig cm hoge ketel met een doorsnee van een veertig cm schat ik. Hij wordt met een haak uit de ketel gevist en wordt dan in een razendsnel tempo klein gesneden en op houten borden opgediend. Wat wil ik er bij drinken wordt mij gevraagd. ´Wijn´ zeg ik. Dan krijg je automatisch èn witte wijn èn een hele fles. Dat is aan mij wel besteed. Het smaakt me geweldig. Intussen wordt er regelmatig geproost met elkaar en wordt door ´mijn´spanjaarden (twee basken, de rest uit andalusië) de ene na de andere fles wijn pastoor gemaakt. Onze tafel slaat aan het zingen en klappen. We krijgen bijval van de andere tafel. Feest is het! Dan begint een van de basken een lied te zingen wat ik ken van de CD ´Santiago´ van The Chieftains. Dat nummer is op de CD een heerlijke live opname in een kroeg in Vigo door het kroegvolk daar gezongen. De bask moet het helaas alleen doen want niemand schijnt het lied te kennen; er wordt in ieder geval niet met hem meegezongen. Maar ik krijg er toch kippenvel van. Tegen half een stap ik toch maar op (beetje tegen mijn natuur in). Voor ik dat doe laat ik de zanger het bedoelde nummer via mijn mp3 speler horen. Hij kende die uitvoering zo niet maar krijgt er op zijn beurt kippenvel van maakt hij mij duidelijk. Hij speelt zelf Galisische muziek op fluit en een soort doedelzak. Ik geef mijn tafelgenoten een hand en vertrek met een portie pulpo en meer dan een fles wijn in mijn lijf...

 Marsmuziek van J.J. Cale

Mijn mp3 speler heb ik toch zeker ruim een maand in het geheel niet gebruikt. Toen ben ik die ´s avonds voor het slapen op bed gaan gebruiken. Na het pulpofeestje wil ik de sfeer nog een tijdje vasthouden en zet mijn mp3 speler voor het eerst tijdens het wandelen aan en op. Ik zet het stukje van ´Santiago´nog eens op. Op een gegeven moment wordt ik met de donkere stem van Tanita Tikaram door de camino het bos ingestuurd. Past heel goed bij de prachtige  bossen van Galicië met hun heerlijke geur van de eucalyptusbomen. Tanita duurt het bos lang. Dan kom ik weer op een zonnig open stuk en is The Breeze van J.J. Cale een toepasselijk stukje muziek. De wijn nog in de bol denk ik daar op te kunnen dansen maar dat blijkt toch onhandig. Maar een paar nummers verder is er een instrumentaal nummer waarop ik mijn pastempo aanpas. Dat blijkt wel goed te lukken en stap ik er stevig op los. Het lijkt wel een mars! Marsmuziek: onze kinderen weten niet eens meer wat dat is bedenk ik dan. Ook zie ik dan Gijs (?) Pieren als tamboer-maitre trots bij harmonie Aurora voorop lopen. Een mars van J.J. Cale? Ja dat kan!