Santiago

Velen hebben op voorhand al verondersteld dat ik ´het´gehaald heb gezien de reakties na mijn allerlaatste bericht. Dank daarvoor. En inderdaad ik heb gehaald!                                                     Op 4 juli vertrek ik voor mijn laatste etappe: naar Santiago de Compostela.  Het is dan nog een goeie 20 km. De drie dagen daarvoor heb ik ook ongeveer die afstand gelopen. Als eenmaal bekend is wanneer Renate en ik elkaar in Santiago ontmoeten kan ik gaan uitrekenen wat ik gemiddeld per dag ongeveer nog moet lopen. Het lopen in Galicië gaat me best moeilijk af met dat voortdurend stijgen en dalen. De 20 km. per dag geeft me daarnaast het gevoel niet echt veel meer te hoeven lopen. Dus ik kan gerust ´laat´weg en mag er lang over doen.  Er is altijd plaats om te slapen en vroeg aankomen in een plaats is ook niet altijd leuk: in zo´n plaats is vaak geen bal te beleven. Mijn laatste dag vertrek ik om acht uur zodat ik rond het middaguur in Santiago denk aan te komen. Het valt me niet zwaar aan de laatste etappe bezig te zijn. Ik ben er (al wat langer aan) toe om aan te komen. De aankomst zal me dan ook niet tegenvallen. Je hoort wel eens van mensen dat de aankomst hun is tegengevallen. Verwachten die mensen dat ze met alle egards worden ontvangen? Of verwachten ze nog een wondertje van de heilige Jakobus? Ik ben al een keer eerder in S. aangekomen en toen viel het mij ok niet tegen omdat ik niets verwachtte.                              Onderweg vind ik het wel een vreemde gedachte dat mijn lange tocht ten einde is. Dat je de volgende dagen niet meer hoeft te wandelen. Nee voor mij wacht in Santiago het weerzien met mijn allerminst heilige maar toch allerliefste Jacoba.                                                                                Maar voordat het zover is valt me de binnenkomst in Santiago toch nog tegen!  Ik kom in een festival- en braderiesfeer terecht die ik helemaal niet leuk vind. Ik ben door de drukte dan ook even kwijt waar ik met Renate heb afgesproken. Dus: wo ist mein Handy?  zodat ik de hulp van Jacoba even in kan roepen. Tien minuten later ben ik gelukkig toch herenigd met mijn Jacoba: Renate! Heerlijk! En de heilige Jakobus ziet dat het goed zit!                                                                         Het volgende uur wordt het feest van de onverwachte ontmoetingen. Vele medepelgrims die ik in de loop van mijn tocht heb ontmoet, mee heb opgetrokken en soms weken zelfs niet meer heb gezien zie ik daar in Santiago terug. Dat zijn heerlijke momenten. Ik ontmoet ook een pelgrim die ik niet heb gezien tijdens mijn tocht maar over wie ik wel heb horen praten door Heinz uit Duitsland. Hij noemt zichzelf Wim de Pelgrim. Hij blijkt ´n oud Dongenaar te zijn: Wim Ballemans. Ik ken ´m niet maar na afgelopen zaterdagavond wel ´n beetje: ´n bourgondiër, geestverwant dus! Dezelfde avond zakken we met een aantal pelgrims en Renate, die er op haar beurt de avond tevoren al met een aantal pelgrims aan de praat was geraakt, stevig door. Met als gevolg: een flinke kater de volgende dag.... En de heilige Jakobus ziet dat dat niet zo goed zit... 

(ik blijf in de lucht overigens totdat ik in Fisterra ben!)