Katerdag

De dag van de kater zijn we laat op maar op tijd om naar de dagelijkse pelgrimsmis te gaan. Loop dan vooraf ook weer tegen een paar bekende pelgrims op die al weer een tijdje uit beeld zijn. Zij zitten in een cafe waar wij nog vlug even een ontbijtje naar binnenwerken. De pelgrimsmis zelf wordt altijd druk bezocht en we zijn dan ook te laat voor een gewone zitplaats. Daarom gaan we zoals velen voor op de grond zitten. De apotheose is altijd het zwaaien van het grote wierooksvat door de kathedraal. Dat gebeurt door een zestal mensen die daarvoor aan touwen trekken. Toch een bijzondere gebeurtenis. Daarna gaan we Santiago in en lopen al snel tegen Adrie Moonen op. Met hem trekken we de rest van de dag op, werken geleidelijk de kater weg door weer aan de drank te gaan..... en genieten vollop van zijn verhalen! ´s Avonds pakken we samen nog een laatste borrel en nemen afscheid van elkaar want Adrie gaat de volgende dag huiswaarts en wij richting Finisterre (of Fisterra in Galisisch). 

Naar Fisterra

De tocht naar Fisterra ( 90 km) doen we uiteindelijk in vijf etappes. De eerste dag ontmoeten we Andreas (Basel) en Jeff (Pennsylvania) tot mijn stomme verbazing nog. Die had ik weken al niet meer gezien. Snelle wandelaars van wie ik vermoedde dat zij al lang thuis zouden zijn. Zij komen echter weer te voet terug van Fisterre. Ik begrijp dat nu heel goed als je er de tijd voor hebt want de tocht is absoluut die moeite waard. Onafhankelijk van elkaar geven zij ons dezelfde tip waar die dag te gaan slapen. Die tip hebben we opgevolgd. Het is inderdaad een bijzonder adresje.                    Mede door het goede weer hebben we een prachtige tocht gehad. Het is van tijd tot tijd behoorlijk klimmen en dalen. De vele mooie vergezichten, de geurige eucalyptusbomen, de uitgestrektheid en de stilte maken het voor mij tot een heerlijk toetje met daarvoor de slagroom steeds in mijn buurt! Renate heeft het in het begin behoorlijk moeilijk maar het gaat steeds beter naarmate de tocht vordert. De laatste dag is zij van de meeste spiernarigheid verlost maar dan is ook de tocht afgelopen! Wat mij uiteindelijk tegenvalt is de drukte op kaap Fisterra. De spanjaarden hebben vakantie en het blijkt ook een toeristische attraktie! De dag van aankomst zijn we ook weer met de bus naar Santiago teruggegaan.

Droge worst

Bijna twee maanden lang maak ik mijn rugzak iedere dag als een chirurg open. Neergelegd op een tafel of bed rits ik aan beide kanten de zak open en sla dan de flap als een soort huid terug. Zie dan  als ingewanden de spullen zitten die ik er bijna iedere avond uithaal. De volgende morgen leg ik de ingewanden weer netjes op hun plaats, sla de huid weer terug en rits die weer dicht. Dat gaat zo daaaagen achtereen. Totdat Jan en Marianne mijn slaapzak mee naar Nederland nemen. Dan ontstaat er ´n enorm gat in mijn rugzak´s buik. De ingewanden kennen hun plaats niet meer.     Vanaf dat moment zet ik mijn rugzak neer en doe hem middels een koordje van boven open. Praktischer omdat het minder ruimte kost in soms krappe slaapruimtes. Ik graai voortaan zo in zijn buik om de benodigde ingewanden eruit te halen. Niets heeft een vaste plaats meer. Na Fisterra haal ik er hier in Santiago voor het eerst alle ingewanden uit. En een van die ingewanden is  een nog verpakte droge worst....  Weken geleden gekocht voor onderweg. Door mijn andere manier van werken is hij (worst is toch mannelijk hè?) geleidelijk aan onderin de rugzak en in de vergetelheid geraakt. Hij voelt nog goed aan. Neem hem nu als culinaire herinnering aan mijn  camino mee huiswaarts! Die zal smaken!!!

En nu naar Madrid

Vanavond met nachttrein naar Spaanse hoofdstad. We blijven daar drie dagen en zijn a.s. woensdag weer op Nederlandse bodem!

Iedereen bedankt voor de prettige reakties gedurende mijn lange weg. Ik heb dat erg leuk gevonden!!!

P.S. voor Huub: jammer dat je met tafeltennis stopt!