Lookalikes

Gisteren, op mijn weg van Monpazier naar Monflanquin, begon ik weer te twijfelen of ik wel goed zat. Een aanknopingspunt blijft soms te lang weg en dan krijg je dat. Op een achterafweggetje zag ik zowaar een auto staan met iemand erin. Ik er op af. Keurig geklede jongeman draaide het raampje open. Volgens mij zat hij de laatste uren van zijn ambulante werkweek in een tijdschrift weg te lezen. Aan mijn spruitjesfrans hoorde hij dat ik geen landgenoot was. Dus hij vroeg op zijn zuurkoolengels waar ik vandaan kwam. Het valt te prijzen dat de jeugd wel engels wil praten. Dat is wel anders geweest. Afijn, hij pakte zijn gsm of tom tom (weet ik veel) en hij begon driftig de plaatsnaam in te tikken die voor mij maar niet kwam. Ik vond dat het lang duurde met al dat moderne spul maar uiteindelijk vertelde hij mij trots, nog steeds in het negels, dat het nog 853 meter was. Nou ik was al lang blij dat het er geen 854 waren natuurlijk..... Ik bedankte hem en liep verder met de gedachte  'op wie lijkt hij verdomme nou?'. Zoiets laat je niet los en als je dan maar genoeg doorwandelt dan komt hij wel naar boven : Ruud van Nistelrooy alleen in een wat jongere uitvoering. Nou en dan kun je met een gerust hart weer verder.

Dat doet me denken aan nog een ontmoeting met een lookalike. Ook die kwam niet meteen bij me op maar ook pas later; in de regen...... Het was in mijn hotel Imphy. Ik had daar een grote café au lait genomen in de hoop dat de stortbui ongeveer zo lang zou duren. Toen kwam er een andere hotelgast het cafegedeelte binnen. Hij leverde zijn sleutels in en betaalde. Hij was gehuld in een groene poncho die ook zijn rugzak bedekte. De capuchon strak om het gezicht en een houten staf in de hand. Hij zag mij zitten en zei: ' Dan moet jij die Santiagoganger zijn waarvan ik gisteravond hoorde dat jij ook hier in de plaats was' Ik stapte op hem af en drukte hem de hand. Hij begon gelijk de kervingen op zijn stok te verklaren. Hij was inmiddels twee keer naar Santiago geweest, eenmaal naar Rome en eenmaal naar Jeruzalem. Van dat laatste zei hij heel enthousiasit: 'Daar moet je ook naar toe gaan. Dat is geweldig.' Hij kwam uit Zwitserland en was nu (van Genève) naar Le Mont St. Michel aan het wandelen. Hij had geen vertrouwen in de lengte van mijn grand café au lait en verdween in de stromende regen. Ik tien minuten later ook maar. Ook in die stromende regen bedacht ik dat hij qua gezicht maar ook qua stem veel op Michael Palin leek. Ik had hem graag de avond ervoor in de stad getroffen.....